Oto znów – jak co roku o tym czasie – spotykamy się w naszej świątyni, aby świętować uroczystość jej poświecenia, konsekracji, która miała miejsce 29 czerwca 1975 r. przez ks. Biskupa Jerzego Ablewicza.

Już 39 lat upłynęło od tej chwili. Wspominamy dziś z wielkim szacunkiem fundatorów naszej świątyni, dzięki którym mamy się gdzie spotykać na modlitwę. Ze szczególną wdzięcznością myślimy o tych, którzy dziś, przez składane ofiary i inną pomoc, dbają o jej utrzymanie i piękno. O tych, którzy co tydzień ją sprzątają, dekorują i uważają ją za swój dom modlitwy. Chcemy dziś również zastanowić się wspólnie czy ta świątynia znajduje należne miejsce w moim sercu i czy ja w tej świątyni mam swoje miejsce.
Warto więc dziś posłuchać kilku świadectw dotyczących roli świątyni w życiu człowieka: a. „Dla mnie świątynia jest miejscem, w którym czuję się bezpieczna. Cisza, która tu panuje, niesie ze sobą jakiś spokój. Wchodzę do kościoła, aby uspokoić się, zamyślić, poszukać odpowiedzi na wiele pytań” (studentka pedagogiki, lat 23). b. „Przychodzę do Kościoła, aby pomodlić się i zapomnieć o troskach dnia codziennego. Taka chwila oderwania od prozy życia jest potrzebna, aby człowiek mógł normalnie żyć. W świątyni szukam odpoczynku i rady”(inżynier, lat 36). c. „Świątynia to miejsce, w którym zaczyna się życie i niejako kończy. Zaczyna chrztem, a kończy pogrzebem. Dla mnie kościół jest miejscem, w którym myślę o przemijaniu i sensie życia. Pomaga to w dokonywaniu lepszych wyborów” (emerytka, lat 67). d. „Kościół to miejsce, w którym mieszka Bóg, a ja mogę się z Nim spotkać. Kościół jest piękny i tajemniczy. Lubię w nim być, bo czuję coś niezwykłego, jakbym była w baśni. Klękam i proszę Pana Jezusa, aby mi pomagał” (uczennica, lat 11). e. „Kościół jest to takie coś dużego. Można tam wejść i spotkać Pana Boga. Mama mi mówiła, że gdy bardzo się chce, to w kościele można długo być i się nawet tego nie czuje. Szybko mija czas” (przedszkolak, lat 5).
A dla Ciebie czym jest świątynia? Kościół parafialny?
Kościół parafialny jest miejscem życia duchowego wspólnoty parafialnej. Najpiękniejsza nawet świątynia stanie się szybko tylko obiektem muzealnym albo atrakcją architektoniczną, jeżeli nie będzie ozdobiona i wypełniona intensyw­nym życiem duchowym całej parafii. Dzisiejsza uroczystość jest dobrą okazją do tego, aby zastanowić się nad naszym nie tyle fi­zycznym, ile duchowym miejscem, jakie zajmujemy w Kościele, a konkretnie w naszej parafii.
Parafia jest wspólnotą uczniów Chrystusa, którzy gromadzą się w każdą niedzielę i święta na słuchanie słowa Bożego i spra­wowanie Eucharystii. Czy każdy z nas jest zawsze obecny na tym spotkaniu ze słowem Bożym i uczestniczy w Ofierze Chrystusa? Parafia jest rodziną dzieci Bożych, która żyje w braterskiej miło­ści i śpieszy z różnoraką pomocą tym, którzy się „źle mają". Czy możemy o sobie powiedzieć, że żyjemy w miłości z osobami nam bliskimi i staramy się przychodzić im z pomocą? Parafia jest wspólnotą wspólnot, czyli różnych grup i dziel apostolskich, któ­re pomagają nam w stawaniu się coraz bardziej odpowiedzialny­mi za Kościół i naszą wspólnotę parafialną. Czy należymy do ja­kiejś z tych grup, czy mamy czas na spotkania i wspólną z innymi troskę o duchowy rozwój naszej parafii?
Miłości do świątyni ziemskiej uczył nas sam Chrystus, który „okazywał bardzo głęboki szacunek dla Świątyni Jerozolimskiej", w której został ofiarowany i do której co roku piel­grzymował przynajmniej na święto Paschy. Do świątyni Pan Je­zus prowadził swoich uczniów i, jak przypomina Ewangelia, ka­zał Świętemu Piotrowi zapłacić podatek świątynny także za Nie­go, chociaż świątynia ta była domem Jego Oj­ca, a więc również Jego własnym domem.
Miłości do świątyni parafialnej uczył nas także Ojciec Święty Jan Paweł II, dziś już święty, który podczas swojej pierwszej piel­grzymki do Ojczyzny udał się do rodzinnych Wadowic i tam w swoim kościele parafialnym uklęknął oraz ucałował chrzciel­nicę, przy której stał się dzieckiem Bożym i członkiem Chry­stusowego Kościoła. Ten pocałunek był wyrazem Jego miłości do parafialnej świątyni, którą jako papież podniósł do godności bazyliki mniejszej.
Obchodząc dziś uroczystość poświęcenia naszego kościoła parafialnego, pragniemy raz jeszcze ożywić w sobie miłość do naszej świątyni. Pragniemy jeszcze bardziej dbać o duchowy wizerunek naszej parafii, który świadczy o rozumieniu istoty bycia Kościołem. I wreszcie pragniemy także zwiększyć naszą współodpowiedzialność za sferę materialną funkcjonowania na­szej świątyni. A wszystko to w nadziei, że troska i miłość do te­go widzialnego domu Boga pozwoli nam cieszyć się szczęściem przebywania w domu nie ręką ludzką uczynionym - w niebie­skim Jeruzalem.
Pomyślmy teraz spoglądając na naszą świątynię:
Czy ks. Andrzej Kmiecik rozpoczynający tę budowę wiedział o tylu cudach, które tu się dokonywać będą? O tym, że dziś w tak pięknej świątyni prześwietlonej setkami kolorowych szkiełek stanę tu razem z wami wielbiąc Boga? Zapewne prosił jak Salomon: „czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem? " I dziś obecny Proboszcz wraz z wikariuszami każdej niedzieli prosi za całą wspólnotę z troską o tę świątynię jak Salomon: „Zważ Panie na modlitwę twego sługi i jego błagania, wysłuchaj to wołanie i tę modlitwę"

Wierzę w to głęboko, że ta świątynia będzie jeszcze piękniejsza, bo to dom Boga dar naszych serc dla Serca Najgorętszego.
Czyńmy wszystko, by stawała się piękniejsza ale przede wszystkim piękniejsza pięknem naszych serc, naszą miłością. Niech nasze czyny świadczą o nas, w akcie miłości do Boga, Niech będą znakiem dla innych, że tu wielbiony jest Bóg, w tej naszej parafialnej Świątyni.

Bracie i Siostro! Proszę Ciebie Nie bój się tego Domu Boga na naszej tarnowskiej ziemi. Nie bój się! Bo tu mieszka Miłość. Ona Cię nie skrzywdzi. I jeśli ją kochasz nie ukrywaj tego bo ukrywać miłość to coś bardzo złego. Kochaj to miejsce nie szukaj innego i dbaj o nie, nie tylko słowem, pięknym gestem ale sercem i czynem.