Przeżywamy kolejny Tydzień Misyjny i chcemy wciąż na nowo uzmysławiać sobie potrzebę dzielenia się radością wiary, radością Ewangelii oraz to, że nasze zaangażowanie misyjne ma być ciągłym wychodzeniem do drugiego człowieka.

Wychodzeniem ze świata własnych spraw i dostrzeganiem potrzeb innych. Każdy z nas ma swoje codzienne problemy, jednak, jako osoby wierzące w Chrystusa nie zamykamy się w obrębie tylko własnych potrzeb. Nie godzi się przechodzić obojętnie wobec potrzeb drugiego człowieka, niezależ­nie czy jest to ktoś z rodziny, sąsiad czy mieszkaniec dalekiej Oceanii, Afryki czy Ameryki Południowej. Potrzeba codziennie poszerzać horyzonty swojego patrzenia, otwierać swoje serce i nieść pomoc tym, którzy na nią czekają.

Papież Franciszek zachęca w swojej adhortacji: „Wszyscy jesteśmy wezwani do tego misyjnego «wyjścia». Każdy chrześcijanin i każda wspólnota winni rozeznać, jaką drogą powinni kroczyć zgodnie z wezwaniem Pana, jednak wszyscy jesteśmy zaproszeni do przyjęcia tego wezwania: wyjścia z własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć na wszystkie peryfe­rie potrzebujące światła Ewangelii" (Evangelii gaudium, 20). To jest kwestia dojrzałości naszej wiary, która umacnia się, gdy jest przeka­zywana, jak pisał papież Jan Paweł II.

Myślę, że powinno być dla nas ważne, by szukać wciąż nowych metod i sposobów, by swoją wiarę przekazywać, by nieść pomoc tym, którzy działają niejako na froncie, czyli misjonarzom pracującym w krajach misyjnych. Nie zapominaj­my przy tym, że sami też jesteśmy misjonarzami mającymi nieść Ewangelię w swoich środowiskach, na miarę własnych możliwości i uzdolnień, jakie posiadamy. Nie możemy się wymówić od odpowie­dzialności, tłumacząc się, że nie mamy możliwości pomocy misjo­narzom i wspierania dzieła misyjnego Kościoła.

Modlitwa jest tym, co pierwsze przychodzi na myśl, ale jest również wiele inicjatyw, w które każdy, jeśli tylko chce, może się włączyć. To chociażby adop­cja na odległość prowadzona przez zgromadzenia misyjne, pole­gająca na otoczeniu opieką duchową i materialną dziecka z kraju misyjnego; inicjatywa AdoMiS (Adoptuj Misyjnych Seminarzystów), a także różne zbiórki: znaczków pocztowych, komórek, okularów itp. Dostępnych jest dużo czasopism misyjnych i stron internetowych, dzięki którym można poszerzać swoją wiedzę i świadomość misyj­ną i być na bieżąco z misyjnymi sprawami Kościoła. Dla bardziej odważnych i dla tych, którym nie wystarczają takie formy wsparcia dzieła misyjnego, istnieje możliwość zaangażowania się w wolontariat misyjny prowadzony przez zgromadzenia zakonne. Polega on na wyjeździe do konkretnej placówki misyjnej, aby swoją posługą wesprzeć pracę misjonarzy, oczywiście po odpowiednim przygotowaniu. To tylko niektóre z możliwych form włączenia się w i materialną pomoc misjonarzom i tym, wśród których, pracują - to propozycje dla każdego, komu leży na sercu dobro Kościoła, a zatem i Kościoła w wymiarze misyjnym.

Warto również pamiętać, że przygotowujemy się do IV Krajowego Kongresu Misyjnego, który odbędzie się w czerwcu 2015 roku. Będzie to szansa, aby spotkać się i wspólnie z innymi dziękować Bogu za dar wiary, dzielić się swoimi doświadczeniami związanymi z zaangażowaniem na rzecz misji, dzielić się radością, którą daje Ewangelia i mobi­lizować się nawzajem do dalszego owocnego działania. Zaproszenie na kongres jest skierowane nie tylko do tych, którzy już angażują się w sprawy misyjne, ale do każdej wspólnoty, do każdego człowieka, który chce dzielić się swoją wiarą i ożywić w sobie zapał misyjny.

W Dziejach Apostolskich czytamy, że „więcej szczęścia jest w dawa­niu aniżeli w braniu" (Dz 20,35), starajmy się zatem dawać innym to, co mamy najcenniejszego, swoją wiarę w Jezusa Chrystusa. Dzielmy się radością, która pochodzi od Boga, aby pomnażała się, aby inni mogli również doświadczyć tej radości, którą daje spotkanie z Chrystusem i Jego Dobrą Nowiną.