LIST PASTERSKI BISKUPA TARNOWSKIEGO

NA OTWARCIE ROKU WIARY

Umiłowani Diecezjanie!

„«Podwoje wiary» są dla nas zawsze otwarte. Wprowadzają nas one do życia w komunii z Bogiem i pozwalają na wejście do Jego Kościoła” (Porta fidei 1). Tymi słowami Ojciec Święty Benedykt XVI rozpoczyna swój List apostolski „Porta fidei” – „Podwoje wiary”, ogłaszający Rok Wiary. Jego uroczyste rozpoczęcie nastąpi we czwartek, 11 października br., w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Powszechnego Watykańskiego II, a zakończy się 24 listopada 2013 r., w uroczystość naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. 11 października 2012 r. upłynie także dwadzieścia lat od opublikowania Katechizmu Kościoła Katolickiego, tekstu promulgowanego przez bł. Jana Pawła II, aby ukazać wszystkim wiernym siłę i piękno wiary. Te dwa ważne wydarzenia znacząco wpłynęły na kształt oblicza współczesnego Kościoła i na sposób przeżywania rzeczywistości wiary przez jego wiernych.

Ogłaszając Rok Wiary Benedykt XVI wyraził pragnienie, aby w tym czasie „każdy wierzący na nowo odkrył treść wiary wyznawanej, celebrowanej, przeżywanej i przemodlonej, i zastanowił się nad samym aktem wiary” (Porta fidei 9). Podejmując to papieskie wezwanie, pragniemy, jako wspólnota Kościoła tarnowskiego, jak najowocniej wykorzystać czas Roku Wiary, by przylgnąć na nowo do prawd objawionych, a przede wszystkim, by mocniej doświadczyć spotkania z osobową Miłością – Jezusem Chrystusem, naszym Panem i Zbawicielem.



I „Wiarę odkrywać”



Przekroczenie „podwoi wiary”, dokonujące się w sakramencie Chrztu świętego, oznacza dla chrześcijanina wyruszenie w drogę, która trwa całe jego życie (por. Porta fidei 1). Podążając nieustannie tą drogą wiary uświadamiamy sobie, że jesteśmy włączeni w nurt życia i wiary całego Kościoła, którego najbliższą nam cząstkę stanowi Kościół w Polsce. Chrześcijańska droga naszego narodu rozpoczęła się ponad tysiąc lat temu. Ze szczególną czcią i wdzięcznością przywołujemy na pamięć pokolenia Polaków – świętych i sprawiedliwych synów i córek naszego narodu, którzy na przestrzeni wieków budowali naszą tożsamość w oparciu o wartości wypływające z Chrystusowej Ewangelii, które leżą także u podstaw dobra i pomyślnego rozwoju każdego narodu. Bez ich życia i świadectwa wiary nie byłoby dzisiaj duchowej tożsamości Polaków. Nie byłoby jej również bez zastępów świętych kobiet i matek, mężczyzn i ojców, którzy życiem pełnym poświęcenia, pokory i wsłuchiwania się w głos Boga, tworzyli nurt wiary tarnowskiego Kościoła. To dzięki cichemu świadectwu ich życia wiara zakorzeniła się w rodzinach i sercach ludu tej ziemi. Dzięki nim otrzymaliśmy skarb wiary, której wyznawanie powinno być dla nas powodem do chluby.

Możemy tylko zastanawiać się, jak wyglądałaby dzisiejsza Europa, nasz naród, jego kultura i tradycja, gdyby nie skarb chrześcijaństwa, który na trwałe odmienił oblicze całej ludzkości? Możemy pytać, jak wyglądałoby życie naszych rodzin i nas samych, gdyby zabrakło odniesienia do mądrości Ewangelii i łaski płynącej poprzez sprawowanie sakramentów świętych?

Świadomi wartości tego wielkiego dziedzictwa pragniemy w Roku Wiary odkrywać na nowo i zgłębiać podstawowe treści naszej wiary. Cenną i niezbędną pomocą w systematycznym poznawaniu treści wiary jest Katechizm Kościoła Katolickiego, będący jednym z najważniejszych owoców Soboru Watykańskiego II. Warto zatem – zarówno podczas szkolnych katechez, spotkań parafialnych grup apostolskich, jak i w naszych domach i rodzinach – sięgać częściej do tego skarbca nauczania Kościoła, który służy jako pewny i autentyczny punkt odniesienia w poznaniu niewyczerpanego bogactwa zbawienia (por. Fidei depositum). Niech Katechizm Kościoła Katolickiego stanie się dla nas źródłem lepszego zrozumienia wiary, gdyż wiara domaga się ciągłego pogłębiania i „szuka zrozumienia”. Charakterystyczne dla wiary jest to, że wierzący pragnie lepszego poznania Tego, w którym złożył swoją wiarę, i lepszego zrozumienia tego, co On objawił” (KKK 158). Łaska wiary otwiera „oczy serca” na żywe rozumienie treści Objawienia, „wyostrza wewnętrzny wzrok i otwiera umysł, pozwalając mu dostrzec w strumieniu wydarzeń czynną obecność Opatrzności” (Fides et ratio 16).



II „Wiarę celebrować”



Rok Wiary będzie również dobrą okazją, by z większym zaangażowaniem celebrować wiarę w liturgii, a zwłaszcza w Eucharystii, która „jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła i zarazem źródłem, z którego wypływa cała jego moc” (Porta fidei 9). Nie ma na świecie świętszej czynności, w której mógłby uczestniczyć człowiek, ani ważniejszego czasu nad czas sprawowania świętej Eucharystii. Jest ona streszczeniem i podsumowaniem całej naszej wiary (KKK 1327). „Nie ma chrześcijanina bez Mszy Świętej i Mszy Świętej bez chrześcijanina?” – tak, z wiarą i odwagą mówili chrześcijanie Kartaginy, skazani na karę męczeńskiej śmierci za uczestniczenie w Eucharystii.



Świadomi wielu grzechów zaniedbywania niedzielnej Eucharystii przez wiernych naszej diecezji, jak również przeżywania jej w sposób niegodny, potrzebujemy ciągle odkrywać jej niezwykłą wartość, dla której wielu w przeszłości, ale również i obecnie, jest gotowych poświęcić życie. Powinna być dla nas wyrzutem sumienia ta ogromna dysproporcja w podejściu do Mszy świętej chrześcijan różnych narodów: jedni, dla możliwości uczestniczenia we Mszy św. są gotowi narażać życie; drudzy zaś, często błahymi powodami i małymi niedogodnościami usprawiedliwiają swą nieobecność na niej.



W czasie każdej uroczystej Mszy świętej składamy również Wyznanie wiary – nasze katolickie Credo, które każdy katolik powinien wypowiadać z pełnym zrozumieniem, jako swoją codzienną modlitwę. Nie przypadkiem w pierwszych wiekach chrześcijanie musieli nauczyć się Credo na pamięć, by nie zapomnieć o zobowiązaniu przyjętym wraz ze chrztem (por. Porta fidei 9). Gdy wyznajemy naszą wiarę, zaczynamy od słów „Wierzę” lub „Wierzymy”. W ten sposób indywidualnie i wspólnotowo opowiadamy się po stronie wiary i uroczyście zobowiązujemy się przed Bogiem i całą wspólnotą do sumiennego jej praktykowania. Niech w Roku Wiary odżyje w nas pragnienie, aby wypowiadane w Credo słowa przenosiły się na praktykę codziennego życia, aby nie było tego bolesnego rozdźwięku pomiędzy wiarą wyznawaną ustami, a wiarą praktykowaną w sposobie życia.



III „Żyć wiarą na co dzień”



Praktykowanie wiary, to kolejny ważny wymiar naszego zaangażowania w Rok Wiary. Ojciec Święty przypomina nam, że wiara wyraża się poprzez świadectwo życia (por. Porta fidei 10). Współczesny świat jest bardzo krytyczny w obliczu niespójności nauczania i świadectwa życia uczniów Chrystusa. Dlatego stale trzeba kształtować w sobie tę wewnętrzną harmonię pomiędzy myśleniem, mówieniem i działaniem. Tylko w ten sposób można być przekonującym i autentycznym świadkiem Chrystusa. W przeciwnym razie, ocieramy się o antyświadectwo, które zamiast pociągać do Chrystusa, będzie od Niego oddalać.

Swojej wiary nie można przeżywać w oderwaniu od praktyki życia, gdyż wtedy stałaby się ona jedynie rytuałem bądź elementem tradycji. Zapieranie się wiary, zagłuszanie sumienia, wykluczanie Boga ze swego myślenia, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego, traktowanie wybiórczo prawd religijnych i zasad moralnych płynących z wiary, to proces postępującej laicyzacji, która prowadzi do życia „jakby Boga nie było”. Powoduje ona wielką destrukcję we wszystkich dziedzinach rozwoju człowieka, rodziny, społeczeństw oraz całej wspólnoty ogólnoludzkiej. Coraz częstsze grzechy apostazji – publicznego zapierania się Boga, grzechy zgorszenia, o których mówi dzisiejsza Ewangelia, są złem, za które trzeba będzie kiedyś odpowiedzieć przed Bogiem w dniu sądu. „Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze” (Mk 9,42).

Potrzebna jest nam w dzisiejszych czasach wiara na wzór św. Piotra – Skały: wiara prosta, odważna i zdecydowana. Potrzebna jest nam wiara Apostoła Pawła: wiara inteligentna i głęboka, nie bojąca się konfrontacji z coraz to trudniejszymi wyzwaniami współczesności. Potrzebna jest nam taka wiara, która może być fundamentem, na którym można oprzeć całe życie.



Umiłowani Siostry i Bracia!



We czwartek 11 października br., Mszą świętą sprawowaną w bazylice katedralnej w Tarnowie, rozpoczniemy uroczyście Rok Wiary w naszej diecezji. Będziemy go przeżywać w kontekście roku liturgicznego, który przywołuje najważniejsze wydarzenia z Historii Zbawienia oraz przypomina prawdy naszej wiary. Jako wspólnota diecezjalna będziemy przeżywać radość z wyznawania wiary przede wszystkim w naszych parafiach, gdzie koncentruje się codzienne życie wiernych. Będziemy również spotykać się w różnych miejscach naszej diecezji i w różnych grupach. Przygotowane jest kalendarium tych wydarzeń, które będzie można otrzymać w parafiach już w dniu otwarcia Roku Wiary.

Najważniejszym wydarzeniem Roku Wiary w naszej diecezji, będzie peregrynacja Obrazu Pana Jezusa Miłosiernego wraz z relikwiami św. Siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II. Rozpocznie się ona we wrześniu przyszłego roku.

Wszystkim Wam, umiłowani Siostry i Bracia życzę, aby Rok Wiary był dla Was błogosławionym czasem powrotu do źródeł naszej wiary i do początków tradycji z której wyrastamy. Niech będzie on również czasem dziękczynienia za dar otrzymanej wiary – za Kościół naszą Matkę, za polską tradycję i pobożność naszych parafii, za naszych rodziców i za kapłanów, biskupów, którzy wprowadzali nas w przestrzeń wiary.

Jako Orędowniczkę i Przewodniczkę na drodze odnowienia wiary obieramy „Błogosławioną Matkę, która uwierzyła” – Maryję Niepokalaną, którą prosimy, aby nieustannie prowadziła nas do swego Syna Jezusa Chrystusa.


Na owocne przeżywanie Roku Wiary udzielam z serca pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.


Tarnów, 27 września 2012 roku



† Andrzej Jeż

Biskup Tarnowski