List pasterski z okazji 50-tej rocznicy koronacji cudownego obrazu Matki Bożej w Okulicach
Umiłowani Diecezjanie!
1. Przeżywana dzisiaj w naszej Ojczyźnie uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej jednoczy całą rodzinę wierzących Polaków. W tym dniu, podążając szlakiem duchowej pielgrzymki, każdy może udać się do miejsca, gdzie bije serce Polskiego Narodu. Tam, przed zatroskanym obliczem Jasnogórskiej Pani, każdy może poczuć atmosferę rodzinnego domu, wszak spotyka się ze swoją Matką. Do Niej zmierzają w miesiącu sierpniu liczni pielgrzymi, pokonując pieszo w skwarze słońca setki kilometrów. Pielgrzymując, łączą trud i poświęcenie z modlitwą, aby z czystym sercem, przepełnionym dziecięcą miłością, spojrzeć u celu pielgrzymowania w oczy Tej, która promieniuje nieskazitelnym duchowym pięknem.
Naszkicowany opowiadaniem dzisiejszej Ewangelii obraz Maryi z Kany Galilejskiej, ukazuje nam pełną wrażliwości i zatroskania Kobietę – Matkę. Relacjonujący to wydarzenie Ewangelista Jan, już na samym początku zaznacza, że „była tam Matka Jezusa” (J 2,1). Rola i znaczenie obecności Maryi ujawnia się w momencie, kiedy zabrakło wina. Jako troskliwa i wrażliwa kobieta interweniuje, by goście nadal mogli się weselić, a przede wszystkim, by pospieszyć z pomocą znajdującym się w kłopocie nowożeńcom. Pokładając nadzieję w nieujawnionej jeszcze mocy swego Syna przyczynia się do objawienia „pierwszego znaku”: cudownej przemiany wody w wino. W ten sposób poprzedza w wierze uczniów, którzy uwierzą dopiero po dokonaniu cudu: Jezus „objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie” (J 2,11).
Wydarzenie w Kanie Galilejskiej wskazuje na dyskretną, a jednocześnie skuteczną rolę Maryi, jako orędowniczki ludzkich potrzeb. Wypowiedziane przez Nią wówczas słowa: „uczyńcie wszystko, cokolwiek, wam powie”, stanowią Jej duchowy testament, który do końca dziejów człowieka będzie wlewał w jego serce nadzieję. Słowa te przekazują bowiem ogromny ładunek nadziei: uczyńcie wszystko, co wam Jezus powie, a wasze problemy i troski znajdą szczęśliwy finał.
Obecność Jezusa na godach w Kanie Galilejskiej objawia ponadto zbawczy plan Boga względem małżeństwa. W tej perspektywie brak wina można interpretować jako aluzję do braku miłości, który niestety często zagraża jedności małżeńskiej. Maryja prosi Jezusa o interwencję dla dobra wszystkich małżonków, których jedynie miłość zakorzeniona w Bogu może uchronić od niewierności, niezrozumienia i podziałów. Łaska sakramentu daje małżonkom wielką siłę miłości również w trudnych okolicznościach. Wytrwałe wstawiennictwo Maryi dodaje otuchy tym, którzy czasem doświadczają „milczenia Boga”. Jest dla nich zachętą, aby mieli nieugiętą nadzieję, ufając zawsze w dobroć Pana.
2. Głęboka ufność wobec nieprzeniknionych planów Bożej Opatrzności, wiodła Polaków od pokoleń przed jasnogórski obraz Królowej Polski. Przed nim budziła się i umacniała wiara i nadzieja, bo dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, zaś dla Maryi żadna z dróg przystępu do Boga nie jest zamknięta.
Podobnie, jak u stóp Jasnogórskiej Pani jednoczy się cały polski naród, tak w naszej Tarnowskiej Diecezji, ozdobionej licznymi miejscami maryjnego kultu, jednoczą się mieszkańcy tej ziemi. W sanktuariach maryjnych naszego regionu odnajdują atmosferę nazaretańskiego domu, w którym każdy może poczuć się synem lub córką tej samej Matki.
Gdy spojrzymy na mapę sanktuariów maryjnych naszej diecezji, zauważymy, że dziesięć spośród nich może już szczycić się koronowanymi wizerunkami. Przed pięćdziesięciu laty, 9 września 1962 roku, złociste korony spoczęły na skroniach Matki Bożej z Okulic. Podczas uroczystej liturgii Prymas Tysiąclecia, Kardynał Stefan Wyszyński, przy współudziale Biskupa Tarnowskiego Jerzego Ablewicza i licznie zgromadzonych wiernych z całej diecezji, potwierdził oficjalnie kult Matki Bożej z Okulic koronując Jej wizerunek. Skarb Okulickiego Sanktuarium, którym jest cudowny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, jest otaczany czcią wiernych od ponad czterystu lat. Potwierdzają to dokumenty historyczne, jak chociażby akta wizytacji biskupich, które wielokrotnie zaznaczają, że Matka Boża Okulicka czczona była od dawna, jako „najlitościwsza Pani”, jako „cudami i łaskami jaśniejąca”. W Jej sanktuarium gromadzili się liczni pielgrzymi, przybywający zarówno z okolicznych, jak i bardziej odległych miejscowości. Udawali się do Maryi przynosząc ze sobą różne intencje, szczególnie zaś błagając o uzdrowienie z chorób oczu. Wielkim czcicielem Matki Bożej Okulickiej był kardynał Karol Wojtyła. Wielokrotnie, jako metropolita krakowski, dyskretnie przyjeżdżał do Okulic, by polecać Maryi trudne do rozwiązania sprawy i problemy.
3. Kult Matki Bożej Okulickiej nieustannie rozwija się i ciągle nabiera nowego wyrazu. W homilii wygłoszonej podczas uroczystości koronacji, Sługa Boży Prymas Stefan Wyszyński mówił: „Gdy rozpoczynał Bóg swoje dzieło zbawienia na tym świecie, zaczął od Maryi i powiedział: «Ona zetrze głowę węża». Gdy zaczynamy nowe tysiąclecie, zaczynamy podobnie od Matki Boga. Bo z matki rodzi się wszystko, co jest potrzebne do dobrego życia, a my jesteśmy narodem, który chce żyć i dlatego też skupiliśmy się przy Matce życia”.
Okulickie Sanktuarium staje się coraz bardziej domem troski o życie. Do „Matki dającej życie” przybywają coraz liczniej młode małżeństwa, aby prosić o dar potomstwa, a także modlić się o łaskę zdrowia dla swych dzieci. Przy „Matce życia” gromadzą się ci, którym leży głęboko na sercu troska o ludzkie życie, zwłaszcza o to najbardziej bezbronne, ukryte pod sercem matki. „Matka w planach Bożych – jak uczył Prymas Tysiąclecia - to człowiek Boży (…). Wszystko, co się rodzi na tym świecie, rodzi się z Bożej miłości. I dlatego Ojciec niebieski każde dziecię swoje, które pragnie wzbudzić do życia na tej ziemi, chowa pod sercem matki. I dlatego Ojciec niebieski daje matce takie wielkie siły i moce, że gotowa raczej śmierć ponieść, aby życie nowe wydać, jak Chrystus na Kalwarii na krzyżu śmierć ponosił, aby nam wszystkim dać nowe życie.”
Okiem wiary w sposób szczególnie wyraźny możemy dostrzec nieskończoną wartość każdej ludzkiej istoty. Ewangelia, głosząc dobrą nowinę o Jezusie, jest również dobrą nowiną o człowieku – o jego wielkiej godności. „Zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi” (1J 3,1). Kościół broniąc prawa do życia, odwołuje się do szerszej, uniwersalnej płaszczyzny, która obowiązuje wszystkich ludzi. Prawo do życia nie jest tylko kwestią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka. Jest prawem najbardziej podstawowym. Bóg mówi: „Nie będziesz zabijał!” (Wj 20,13). Przykazanie to jest zarazem fundamentalną zasadą i normą kodeksu moralności, wpisanego w sumienie każdego człowieka. Miarą cywilizacji – miarą uniwersalną, ponadczasową, obejmującą wszystkie kultury – jest jej stosunek do życia. Błogosławiony Jan Paweł II, podczas pielgrzymki do Polski w 1997 roku, przestrzegał: „Cywilizacja, która odrzuca bezbronnych, zasługuje na miano barbarzyńskiej. Choćby nawet miała wielkie osiągnięcia gospodarcze, techniczne, artystyczne, naukowe”. (Kalisz, 4 czerwca 1997 r.)
Narodziny nie czynią z poczętej istoty człowieka, lecz poczęty i rozwijający się w łonie matki człowiek zmienia swe miejsce dotychczasowego zamieszkania, zmienia sposób oddychania i odżywienia, a także inaczej niż dotychczas kontaktuje się z otoczeniem. W niektórych kulturach wiek człowieka nie liczy się od daty urodzin, ale od jego poczęcia i dlatego do daty urodzenia dodaje się dziewięć miesięcy.
W Okulickim Sanktuarium, gdzie króluje „Matka dająca życie”, pragniemy, jako wspólnota tarnowskiego Kościoła, modlić się za każde ludzkie życie. Przez wstawiennictwo Maryi prosimy Boga, który jest Ojcem wszelkiego życia, o poszanowanie i otwarcie naszego społeczeństwa na dar każdego życia jeszcze nienarodzonych. Ojciec św. Jan Paweł II w Encyklice Evangelium vitae wzywał każdą chrześcijańską wspólnotę i każdą rodzinę do wielkiej modlitwy za życie i rodziny (Ev 100). Jest to zaproszenie do tworzenia środowisk rodzinnych życzliwych zarówno dla przychodzącego życia, jak i życia odchodzącego. Modlitwa i post są najważniejszą i najskuteczniejszą bronią przeciw mocom zła. Przed cudownym wizerunkiem Pani Okulickiej polecamy Jej macierzyńskiej opiece wszystkie rodziny naszej diecezji. Nie ustawajmy w błaganiach, ażeby każda rodzina polska dawała życie; żeby była wierna świętemu prawu życia. Jeśli się naruszy prawo człowieka do życia w tym momencie, w którym poczyna się on jako człowiek pod sercem matki, godzi się pośrednio w cały ład moralny, który służy zabezpieczeniu nienaruszalnych dóbr człowieka. W kontekście naszej Ojczyzny i całej Europy, trzeba chociażby podkreślić negatywne skutki w wymiarze demografii, które przenoszą się na pozostałe płaszczyzny życia społecznego i gospodarczego.
Umiłowani Diecezjanie!
4. W roku złotego jubileuszu koronacji obrazu Matki Bożej Okulickiej, będziemy wspólnie dziękować – jako diecezjalna rodzina Maryi – za dar tamtego wydarzenia oraz za błogosławione owoce minionych pięćdziesięciu lat. Już teraz zapraszam tarnowskich diecezjan, szczególnie zaś rodziny, do wspólnego pielgrzymowania do Okulic w niedzielę, 9 września. W tym dniu, podczas Mszy św. o godz. 11.00, której przewodniczył będzie Prymas Polski, arcybiskup Józef Kowalczyk, zgromadzimy się u stóp Okulickiej Pani - „Matki dającej życie”, niosąc Jej w darze już nie złociste korony, ale przede wszystkim serca ukoronowane czystością, serca oczyszczone w sakramencie pokuty, serca, które na co dzień unikają grzechu i są otwarte na tajemnicę każdego ludzkiego życia.
Koronacja obrazu Matki Bożej Okulickiej – chociaż historycznie była jednorazowym aktem – nie powinna pozostać dla nas jednorazowym gestem. Jako duchowe dzieci Maryi powinniśmy gest Jej koronacji codziennie powtarzać, nie w dosłownym znaczeniu, ale poprzez decyzje i wybory bliskie postawie Maryi; koronować Ją swoim życiem, traktowanym jako dar i zadanie.
Na radosne pielgrzymowanie oraz owocne przeżywanie złotego jubileuszu koronacji obrazu Matki Bożej z Okulic, z serca udzielam wszystkim pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna, † i Ducha Świętego. Amen.
Tarnów, 22 sierpnia 2012 roku
† Andrzej Jeż
Biskup Tarnowski |
