W drugą niedzielę po uroczystości Narodzenia Pańskiego, wkroczywszy w nowy rok kalendarzowy, przystańmy na chwilę i zastanówmy się nad swoją godnością dziecka Bożego. Otrzymaliśmy ją w chwili przyjęcia sakramentu chrztu, gdy zostaliśmy „wszczepieni w Chrystusa”.


Z każdą godnością związane są pewne obowiązki. Z każdą godnością łączą się także określone zachowania, konkretny styl życia. Na przykład człowiek piastujący godność rektora wyższej uczelni nie może się zachowywać jak uczniak. Wszyscy na niego patrzą, jest w jakiś sposób wyróżniony. Podobnie chrześcijanin, „piastujący” godność dziecka Bożego, przyjmuje na siebie pewne obowiązki, zachowania, styl życia. Został wybrany przez Boga do wypełnienia misji na ziemi. Został postawiony w pewnym miejscu po to, aby inni mogli na niego patrzeć. Każdy chrześcijanin jest w jakiś sposób wyróżniony.
Żyjemy w kraju, gdzie większość ludzi, to chrześcijanie, katolicy. Być może przez to trudniej nam uświadomić sobie wyjątkowość naszego powołania. Jednak tak, jak rektor wyższej uczelni, gdy znajdzie się w gronie innych rektorów, nie porzuca swej godności, nie zmienia stylu życia, nie zaczyna się inaczej zachowywać, tak samo my, chrześcijanie wśród chrześcijan, katolicy wśród katolików, winniśmy konsekwentnie dawać świadectwo, że naprawdę jesteśmy dziećmi Bożymi. Tego oczekuje od nas świat. Tego oczekują od nas otaczający nas ludzie. Tego oczekuje od nas Bóg.