1. Dzisiejsza, ostatnia niedziela kończącego się 2010 roku, jest świętem Świętej Rodziny Nazaretańskiej: Jezusa, Maryi i Józefa. Jest to bardzo stosowny moment, aby baczniej spojrzeć na nasze rodziny. Wpatrując się w Ikonę Świętej Rodziny, łatwiej zrozumiemy nasze powołanie do życia w rodzinie. Ona jest wzorem dla naszych rodzin. Pamiętajmy, że zadaniem każdego chrześcijanina jest przede wszystkim troska o własne zbawienie.


Dla wszystkich powołanych do życia małżeńskiego i rodzinnego ta troska wyraża się poprzez dobre i przykładne, godne życie w rodzinie i poprzez rodzinę. Prośmy Boga, aby w tych niełatwych czasach, przy tylu zagrożeniach i celowych atakach różnorakich wrogów nasze rodziny stawały się prawdziwym domowym Kościołem. A zawierając autentyczną przyjaźń ze Świętą Rodziną, uczmy się sztuki budowania więzi w oparciu o prawdziwą miłość.

2. Powoli zbliżamy się już do końca roku kalendarzowego 2010. Był brzemienny w wydarzenia na gruncie Kościoła powszechnego i naszej lokalnej wspólnoty, a z pewnością w naszej Ojczyźnie i w naszych rodzinach. Powinniśmy się mocno pochylić nad tymi najtrudniejszymi momentami dla naszego Narodu, który w tym roku tak bardzo został doświadczony. Wydaje się bowiem, że poza chwilowym odruchem jedności i solidarności ciągle nie potrafimy wyciągać właściwych wniosków z kolejnych lekcji historii i z kolejnych dopustów Bożych.



3. 25 XII 2004 Jan Paweł II o północy odprawił w Bazylice Watykańskiej tradycyjną Pasterkę, w której uczestniczyło ponad 10 tys. pielgrzymów z całego świata. Liturgia papieska była transmitowana przez telewizję do 72 krajów na pięciu kontynentach, w tym również do krajów o większości muzułmańskiej - Indonezji, Algierii, Maroka i Turcji. Była to ostatnia Pasterka dla Niego za życia. Warto przypomnieć słowa, które wtedy powiedział. Oto fragmenty: «Adoro Te devote, latens Deitas — Uwielbiam Cię pokornie, Bóstwo utajone». Tej Nocy rozbrzmiewają w moim sercu pierwsze słowa słynnego hymnu eucharystycznego, który towarzyszy mi każdego dnia. W Synu Dziewicy, «owiniętym w pieluszki i leżącym w żłobie», uznajemy i wielbimy «Chleb, który z nieba zstąpił», Odkupiciela, który przyszedł na ziemię, by dać życie światu. Betlejem! W języku hebrajskim nazwa miasta, w którym według Pisma Świętego narodził się Jezus, znaczy «dom chleba». Tam właśnie przyszedł na świat Mesjasz, który powiedział o sobie: «Ja jestem chlebem życia». W Betlejem narodził się Ten, który w znaku łamania chleba pozostawi pamiątkę swej Paschy. Adoracja Dzieciątka Jezus staje się w tę Świętą Noc adoracją eucharystyczną. Wielbimy Cię, Panie, który rzeczywiście jesteś obecny w Sakramencie Ołtarza; Chlebie żywy, który dajesz życie człowiekowi. Uznajemy w Tobie, słabe i bezbronne Dzieciątko, leżące w żłobie, naszego jedynego Boga! «W pełni czasów stałeś się człowiekiem między ludźmi, by połączyć koniec z początkiem, czyli człowieka z Bogiem» Narodziłeś się tej Nocy, nasz Boski Odkupicielu, i dla nas, wędrowców na drogach czasu, stałeś się pokarmem życia wiecznego. Wspomnij na nas, odwieczny Synu Boży, który przyjąłeś ciało z Maryi Dziewicy! Cała ludzkość, która przechodzi tyle prób i boryka się z trudnościami, potrzebuje Ciebie. Zostań z nami, Chlebie żywy, któryś zstąpił z nieba dla naszego zbawienia! Zostań z nami na zawsze. Amen!